Han de Jong

Het beeld van de internationale conjunctuur blijft gemengd, met positieve en minder positieve signalen. De logica suggereert dat we momenteel een conjunctureel herstel beleven dat nog wel even zal aanhouden. Zo groeide de Chinese economie iets harder dan verwacht in het eerste kwartaal. Jaar-op-jaar bedroeg de groei 5,3% tegen 5,2% een kwartaal eerder. Kwartaal-op-kwartaal beliep de groei 1,6%. In het vierde kwartaal vorig jaar was dat nog 1,2%.

Deze week heb ik weinig tijd voor mijn macro weekly. Maar ik wil wel graag commentaar geven op enkele ontwikkelingen. Daarom vandaag wat korter dan gebruikelijk en zonder plaatjes.

De mondiale conjunctuur trekt duidelijk aan. Over een breed front en in alle voor de wereldeconomie belangrijke gebieden verbeteren de vertrouwensindicatoren van de producenten. Dat is een betrouwbaar signaal dat de economische groei aantrekt.

De conjunctuur trekt wat aan. Erg overtuigend is het allemaal nog niet. Maar de verschillende puzzelstukjes beginnen in elkaar te passen en schetsen een consistent beeld. De Nederlandsche Bank kwam deze week met een bericht onder de titel 'Economie heeft de weg omhoog ingeslagen'. Dat bericht is wel gebaseerd op een beetje hocus pocus, maar een kniesoor die daar op let.

Het belangrijkste economische nieuws deze week was de tegenvallende inflatie in de VS. In februari stegen de consumentenprijzen met 0,4% ten opzichte van januari. Ook exclusief voedsel en energie stegen de prijzen met 0,4%. Er zijn veel Amerikaanse (en niet-Amerikaanse) economen die deze cijfers op allerlei manieren in detail analyseren. Ik ben geen enkel commentaar tegengekomen dat erg optimistisch was. De boodschap is helder, de daling van de inflatie stokt. De eerste grafiek laat zien dat de kerninflatie al vanaf medio vorig jaar feitelijk weer wat oploopt. Ook is mooi te zien dat de maand-op-maand stijging van de kerninflatie al maanden hoger ligt dan voor de pandemie. De stijging van de producentenprijzen viel in februari eveneens aanzienlijk hoger uit dan verwacht.

Ik heb weer eens met verbazing de persconferentie van ECB-president Lagarde aanschouwd. Toegegeven, ik ben bevooroordeeld, maar wat zij er soms uit weet te krijgen is voor mij onnavolgbaar. Wat een gênante vertoning.

De Nederlandse overheidsfinanciën staan er minder mooi voor dan het tekort van 0,6% bbp van 2023 doet vermoeden, stelt het CPB deze week, terecht, in het Centraal Economisch Plan (CEP). Bedacht dient te worden dat een reeks meevallers en incidentele factoren de overheidsfinanciën in 2023 gunstig hebben beïnvloed.

Heel kort vroeg ik me af of de titel van dit commentaar wel politiek correct is. De 'degrowth' beweging heeft veel aanhangers. Vervolgens werd ik boos op mijzelf. Ik bepaal zelf wel wat ik schrijf en politiek correct hoef ik niet te zijn. Ik ben een voorstander van economische groei en schaam me daar helemaal niet voor.